Αποχωρισμός από τους γονείς

Καλησπέρα και χρόνια πολλά!
Είμαι 24 χρονών και το θέμα που αντιμετωπίζω μου συμβαίνει τους τελευταίους 8 μήνες περίπου και θα έλεγα ότι είναι κάτι σαν το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αλλά από την αντίθετη πλευρά..
Αναλυτικότερα, τους τελευταίους 8 μήνες όπως ανέφερα συγκατοικώ με το αγόρι μου, οπότε έχω φύγει από το πατρικό μου σπίτι.
Με τους γονείς μου έχουμε πολύ καλές σχέσεις και τους αγαπώ πολύ, για αυτό και δεν αμελώ να βρισκόμαστε και να τρώμε όλοι μαζί τουλάχιστον 1 φορά τη βδομάδα.
Ωστόσο δεν υπάρχει στιγμή που να μην τους σκεφτώ και να μην με έχει πιάσει πολύ έντονη θλίψη και να βάζω τα κλάματα, καθώς δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι πλέον έχουν μείνει μόνοι τους χωρίς παιδιά στο σπίτι.
Με στεναχωρεί πολύ η σκέψη ότι τα χρόνια περνάνε, οι στιγμές που ήμασταν όλοι μαζί λιγοστεύουν καθώς έρχονται μπροστά άλλες υποχρεώσεις, και σιγά σιγά θα βλέπω τους γονείς μου να μεγαλώνουν και εγώ να συνεχίζω τη δική μου πορεία δημιουργώντας οικογένεια.
Θεωρώ πως το ζήτημά μου είναι σημαντικό τουλάχιστον για μένα, γιατί με κάνει να μην μπορώ να δω θετικά τη ζωή μου, καθώς συνεχώς έρχονται στην επιφάνεια οι 'τύψεις που έχω αφήσει τους γονείς μου'.
Ευχαριστω πολύ εκ των προτέρων για τη βοήθεια!