καλησπερα σας και Καλη Χρονια .
Εδω και 3 χρονια ειμαι με εναν ανθρωπο , που εχει υπερβολικο δεσιμο με την οικογενεια του σε βαθμο που να μας δημιουργει
προβλημα στην σχεση . Δυστυχως αυτο το διαπιστωσα τους τελευταιους 8 μηνες και αυτο γιατι μενουμε μαζι .
Αν και οι γονεις του μενουν σε χωριο , τον ρολο της μαμας τον εχει αναλαβει οπως το καταλαβαινω εγω , η μια του αδελφη που μενει στην ιδια πολυκατοικια.
Η ιδια ειναι χωρισμενη με 2 μεγαλα παιδια που κανουν την ζωη τους.
Το θεμα ειναι πως βλεπω μια ισχυρη αρνηση απο τον συντροφο μου , στο να εχει αντιθετη αποψη λοιπον απο την οικογενεια του ,στο να ερθει σε αντιπαραθεση
και να τους κακοκαρδισει . Εγω αισθανομαι εκει μεσα σαν επισκεπτρια , παρολο που μου λεει οτι δεν ειναι ετσι και μπορω να κανω οτι θελω , αλλα δεν μπορω
για παραδειγμα να πω οχι στις επισκεψεις της αδελφης .
Σε προταση μου απλα να ρωταει πριν ανεβει (γιατι ολες οι ωρες δεν ειναι ιδιες ), δεν εχω απαντηση ή η απαντηση θα ειναι 'καλα' , αλλα ποτε δεν θα την πει τιποτα . Ενοοειται πως εχω αρχισει και τους βλεπω ανταγωνιστικα , και βγαζω πλεον πολλα νευρα , γκρινια και αρνηση και εγω απεναντι στην ιδεα να ερχομαι σε επαφη μαζι τους , γιατι μου αφαιρειται η επιλογη πλεον. Εχω αρχισει να φαιρομαι χειριστικα προς τον συντροφο μου και κομπλεξικα προς την οικογενεια του . και δεν με αναγνωριζω ( ειχα και αλλες σχεσεις και δεν φαιρομουν ετσι ) . Αισθανομαι οτι εγω φταιω ,
οτι εγω εχω το προβλημα , αλλα απο την αλλη δεν ειμαι τρελη , δεν μπορει να ειναι το νορμαλ οτι ωρα θελει καποιος να ανοιγει μια πορτα και να μπουκαρει σε ενα σπιτι ακομα και αν ειναι της οικογενειας . Αν κατσεις και μιλησεις μαζι τους , θα σου πουν οτι αυτοι ετσι ειναι σαν οικογενεια , το σπιτι τους ανοιχτο σε ολους και αγαπη για ολους.Οποιος δεν ταιριαζει φευγει .
Εδω και 3 χρονια ειμαι με εναν ανθρωπο , που εχει υπερβολικο δεσιμο με την οικογενεια του σε βαθμο που να μας δημιουργει
προβλημα στην σχεση . Δυστυχως αυτο το διαπιστωσα τους τελευταιους 8 μηνες και αυτο γιατι μενουμε μαζι .
Αν και οι γονεις του μενουν σε χωριο , τον ρολο της μαμας τον εχει αναλαβει οπως το καταλαβαινω εγω , η μια του αδελφη που μενει στην ιδια πολυκατοικια.
Η ιδια ειναι χωρισμενη με 2 μεγαλα παιδια που κανουν την ζωη τους.
Το θεμα ειναι πως βλεπω μια ισχυρη αρνηση απο τον συντροφο μου , στο να εχει αντιθετη αποψη λοιπον απο την οικογενεια του ,στο να ερθει σε αντιπαραθεση
και να τους κακοκαρδισει . Εγω αισθανομαι εκει μεσα σαν επισκεπτρια , παρολο που μου λεει οτι δεν ειναι ετσι και μπορω να κανω οτι θελω , αλλα δεν μπορω
για παραδειγμα να πω οχι στις επισκεψεις της αδελφης .
Σε προταση μου απλα να ρωταει πριν ανεβει (γιατι ολες οι ωρες δεν ειναι ιδιες ), δεν εχω απαντηση ή η απαντηση θα ειναι 'καλα' , αλλα ποτε δεν θα την πει τιποτα . Ενοοειται πως εχω αρχισει και τους βλεπω ανταγωνιστικα , και βγαζω πλεον πολλα νευρα , γκρινια και αρνηση και εγω απεναντι στην ιδεα να ερχομαι σε επαφη μαζι τους , γιατι μου αφαιρειται η επιλογη πλεον. Εχω αρχισει να φαιρομαι χειριστικα προς τον συντροφο μου και κομπλεξικα προς την οικογενεια του . και δεν με αναγνωριζω ( ειχα και αλλες σχεσεις και δεν φαιρομουν ετσι ) . Αισθανομαι οτι εγω φταιω ,
οτι εγω εχω το προβλημα , αλλα απο την αλλη δεν ειμαι τρελη , δεν μπορει να ειναι το νορμαλ οτι ωρα θελει καποιος να ανοιγει μια πορτα και να μπουκαρει σε ενα σπιτι ακομα και αν ειναι της οικογενειας . Αν κατσεις και μιλησεις μαζι τους , θα σου πουν οτι αυτοι ετσι ειναι σαν οικογενεια , το σπιτι τους ανοιχτο σε ολους και αγαπη για ολους.Οποιος δεν ταιριαζει φευγει .
- Σελίδα :
- 1
There are no replies made for this post yet.
