Γιατρέ καλησπέρα. Δεν θα μπω σε πολυ ανάλυση των προσωπικών μου προβλημάτων γιατί δεν θα σταματήσω να γράφω ποτέ.. Θα ήθελα όμως κάποιες απαντήσεις σε θέματα που με απασχολουν πανω στις σχέσεις..
Γιατί σαν άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να βάζουμε τέλος σε καταστάσεις? Γιατί ενώ ξέρουμε την κατάληξη ξανά προσπαθουμε? Γιατί ενώ εχουμε κλάψει, πονέσει για κάποιον και ουσιαστικά έχουμε προχωρησει αφου τον έχουμε ξεχασει , όταν ξανά εμφανιστεί στη ζωή μας τον συγχωρουμε και του επιτρέπουμε να μπει μεσα σε αυτήν? Γιατί ενώ έχουμε παρει την απόφαση ότι τελείωσε κάτι ξανά γυρνάμε? Ποτέ καταλαβαίνουμε αν τελείωσε οριστικά απο μεσα μας ή πως θα μπορουσαμε να το τελειωσουμε εμείς οι ίδιοι? αποτελεσμα να σκεφτόμαστε τον λόγο που έφυγε καποιος και έχοντας τον φόβο ότι θα το ξανά κάνει, αλλά παρολα αυτά είμαστε μαζί του. Και τέλος πως μπορουμε να θέτουμε όρια στον εαυτό μας ή και ακόμα στους γυρω μας? Να μας παιρνουν στα σοβαρά και όχι να μπορουν να κάνουν ότι θέλουν όποτε θέλουν.
Γιατί σαν άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να βάζουμε τέλος σε καταστάσεις? Γιατί ενώ ξέρουμε την κατάληξη ξανά προσπαθουμε? Γιατί ενώ εχουμε κλάψει, πονέσει για κάποιον και ουσιαστικά έχουμε προχωρησει αφου τον έχουμε ξεχασει , όταν ξανά εμφανιστεί στη ζωή μας τον συγχωρουμε και του επιτρέπουμε να μπει μεσα σε αυτήν? Γιατί ενώ έχουμε παρει την απόφαση ότι τελείωσε κάτι ξανά γυρνάμε? Ποτέ καταλαβαίνουμε αν τελείωσε οριστικά απο μεσα μας ή πως θα μπορουσαμε να το τελειωσουμε εμείς οι ίδιοι? αποτελεσμα να σκεφτόμαστε τον λόγο που έφυγε καποιος και έχοντας τον φόβο ότι θα το ξανά κάνει, αλλά παρολα αυτά είμαστε μαζί του. Και τέλος πως μπορουμε να θέτουμε όρια στον εαυτό μας ή και ακόμα στους γυρω μας? Να μας παιρνουν στα σοβαρά και όχι να μπορουν να κάνουν ότι θέλουν όποτε θέλουν.
- Σελίδα :
- 1
There are no replies made for this post yet.
