Κάποιες από τις ερωτήσεις/σχόλια που απαντήθηκαν κατά τη διάρκεια της ομιλίας "Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι;", η οποία πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία την περασμένη Πέμπτη στο biscotto.gr
Χ: «Κάτι που θα ήθελα να σχολιάσω, το κομβικό σημείο σε οτιδήποτε θέλουμε να αλλάξουμε, είναι το κομμάτι της αυτό-ευθύνης. Αν δεν πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας, θα μας φταίει ο καιρός, κακός ψυχοθεραπευτής, οι γονείς , η τύχη, η ατυχία… Πρέπει να αναλάβουμε όλοι την ευθύνη του εαυτού μας.»
Γ. Νικολής: «Είναι ένα γεγονός που καλούμαστε να το κατακτήσουμε και δεν είναι εύκολο… Καλούμαστε να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας και αυτό είναι δύσκολο και ένα καταρχήν αίτημα στην Ψυχοθεραπεία!»
Χ: «Τώρα τελευταία βγαίνουν διάφοροι life coach και κατηγορούν τις Ψυχοθεραπείες, ότι απλώς μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε… και δε βάζουν τον άνθρωπο σε μια πράξη. Τι άποψη έχετε εσείς γι’ αυτό;»
Γ. Νικολής: Νομίζω ότι κάτι μπορώ να πω πάνω σε αυτό, αλλά περισσότερο ως σχόλιο…
Οι life coaches δεν είναι πολύ μακριά από αυτά στα οποία αναφερθήκαμε. Δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα ένας life coach θα χρησιμοποιούσε τεχνικές, όπως αυτή με την χρήση των λέξεων, κάπως διαφορετικά.
Ο life coach λέει ότι θα λες από μέσα σου ότι «είμαι δυνατός» και θα το πιστέψεις.. οπότε προφανώς είναι μια σύσταση που σχεδόν με βεβαιότητα θα αποτύχει. Τώρα όσον αφορά την κριτική που ασκείται (ότι στις Ψυχοθεραπείες λένε, λένε, λένε), θα την αποδεχόμουν αυτή την κριτική. Δηλαδή, ενδεχόμενα σε μια Θεραπευτική Διεργασία, η όλη διαδικασία μπορεί να εξελιχθεί πραγματικά σε αυτό που αναφέρατε… να λέγονται, να λέγονται, να λέγονται και να μη γίνεται τίποτα! Αυτό δεν είναι τίποτα ασυνήθιστο. Για να αποκτήσουν τα πράγματα νόημα και κατά τούτο να μετακινηθούμε προς τη διαδικασία της αλλαγής, απαιτείται κάτι πάρα πολύ βασικό και το οποίο είναι η συναισθηματική κινητοποίηση. Αν λέγονται θεωρίες, δε λέγονται και πολλά πράγματα. Συνήθως ένα κρίσιμο σημείο είναι όταν ένας θεραπευόμενος λέει γενικότητες και δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πράγματα και κυρίως δεν ακουμπάει τα συναισθήματα που συνεπάγονται οι εμπειρίες του. Πάντως είναι απολύτως υπαρκτό, να λέγονται επί σειρά ετών σε θεραπείες λόγια, λόγια, λόγια και να μη γίνεται τίποτα… Και έτσι ελάχιστα μπορούν να γίνουν. Κατά συνέπεια έχετε δίκιο στις παρατηρήσεις σας.
Χ: «Θα αναφερθώ στο πρώτο μέρος της ομιλίας σας και θέλω να ρωτήσω… Είπαμε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν δια του θετικού παραδείγματος… Αλλάζουν προς το καλύτερο και δια του αρνητικού παραδείγματος, ενίοτε;»
Γ. Νικολής: Θα έλεγα ότι εν δυνάμει ναι. Αλλά οι πιθανότητες να αλλάξει κανείς δια του αρνητικού παραδείγματος είναι μικρές. Πάρα πολλές φορές, ειδικά όταν νεότεροι άνθρωποι ζουν μέσα σε περιβάλλοντα που έχουν αρνητικά παραδείγματα, δηλαδή υπάρχει έλλειψη καθαριότητας, αλκοολισμός ή ακόμη και κακοποίηση, τότε ένας νέος άνθρωπος μπορεί να ξενίζεται από όλα αυτά αλλά μετά από λιγάκι αρχίζει και τα αποδέχεται. Δηλαδή μια αρνητική εμπειρία, ένα αρνητικό πρότυπο για να μετατραπεί σε μια θετική διεργασία αλλαγής και εξέλιξης, απαιτεί πολύ μεγάλη ικανότητα από τη μεριά ενός ανθρώπου. Κατά τούτο θα έλεγα ναι, μπορεί να συμβεί, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα συμβεί.
Χ (συνεχίζει): Όταν λοιπόν ένας νεαρός βρίσκεται σε ένα περιβάλλον όπου βιώνει κάτι αρνητικό ακριβώς μια υγιής αντίδραση είναι να πει όταν εγώ γίνω ενήλικας δε θα κάνω αυτό, δεν θα επιτρέψω να συμβεί αυτό.
Γ. Νικολής: Πώς θα μπορούσε ένα μικρό παιδί να πει ότι «όταν γίνω ενήλικας δεν θα επιτρέψω να μου συμβεί αυτό;» Για να πει κάτι τέτοιο, σημαίνει πως το έχει καταλάβει. Πολλές φορές κάποιος δεν έχει μια άλλη εικόνα, για να πει: «όχι, αυτό δεν θα το δεχτώ για τη δική μου ζωή!»
