γεια σας, ειμαι 15 και αντιμετωπίζω προβλήματα άγχους, ψάχνω για βοήθεια δωρεαν επειδή δεν εχω την οικονομική άνεση για ψυχολόγο και ουτε θελω να ζηταω στην μαμα η οποια νομιζει οτι περναω μια χαρα
λοιπόν, το κυριο θεμα μου ειναι το άγχος, αγχώνομαι για τα παντα, πολλες φορες υπαρχει αγχος χωρις λογο και εμφανίζετε παντα εκει που δεν πρεπει, πχ στο σχολειο ή στι φροντιστήρια οταν ειναι να μιλήσω αγχώνομαι παρα πολυ, κυριως οταν κανουμε ξενη γλώσσα, σημερα με εβαλε να μεταφράσω και ενω τα ηξερα ολα άρχισα να τραβαω την μπλουζα μου και να κοπανιέμαι απο το αγχος και οχι μονο τα ειπα λαθος αλλα και τα σωστα που ελεγα τε ελεγα μεσα απο τα δοντια μου, απο την μια δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν οι αλλοι γιατι πραγματικα μες την ταξη ειμαστε μια παρεα αλλα δεν καταλαβαίνω αυτο το αγχος. επισης αυτο εχει αυξηθεί πολυ μετα την καραντίνα που ειχα συνηθίσει να μιλαω σε μια οθονη και να φανταστείτε και τοτε ειχα αγχος και οτι ελεγα δεν το ελεγα με Αυτοπεποίθηση επειδη φοβομουν οτι ειναι λαθος. ενα αλλο πραγμα που με αγχωνει ειναι η πολυ σκέψη, μολις σκέφτομαι κατι λιγο παραπανω βαζω τα κλαματα και δεν μπορω να το ελέγξω, πχ κατι που σκεφτομαι καθε μερα τον τελευταίο χρονο ειναι το προφισενσι που θα δώσω, ένιωθα έτοιμη αλλα με εχουν βομβαρδίσει με κακες σκέψεις οτι δεν θα τα καταφέρω και πραγματικα τωρα πια νιωθω οτι δεν θα περασω με την καμια και ενας λογο που πιστεύω οτι δεν θα περασω ειναι επειδή θα αγχωθώ και θα χασω τα λογια μου στα προφορικά και αυτο ειναι κατι που το παθενω καθε μερα. ενα αλλο θεμα που εχω μετα την καραντίνα ειναι οτι δεν θελω κανεναν διπλα μου μεσα μου βγαζω ενα μίσος για ανθρωπους που πριν λιγο καιρο λατρεβα να περναω χρονο ενω τωρα δεν θελω ουτε να με ακουμπανε, ακομα και αν τους αγκαλιάσω ή διξω ενδιαφέρον θα ειναι τελείως ψεύτικο γιατι μεσα μου νιωθω οτι αυτοι ειναι οι ψεύτικοι και καταλήγω τωρα που παω σχολειο το μονο ατομο που μαρεσει να περναω χρονο ειναι η αδερφη μου επίσης οταν με ρωτανε αμα εχω κατι με καποιον επειδή εχω μια κρύα σταση απέναντι του εγω νευριαζω και αρχιζω και λεω τι λες μωρε και τιποτα δεν εχω με κανεναν επισης σε αυτα τα ατομα εστιάζω στα κακα τους αλλα φυσικα και δεν τους λεω ποτε οτι κατι με ενοχλεί επειδη φοβαμαι μην Πληγώσω τον αλλον ( μαλλον επειδη ετσι νιωθω εγω οταν μου λενε οτι κανω λαθος αλλα ποτε δεν νευριαζω σε καποιον επειδη μου ειπε κατι απλα το κραταω και ενοχλούμαι) κατι τελευταίο πανω σε αυτο το θεμα ειναι οτι δεν μπορω να γνωριζω κοσμο επειδη 1ον. αγχώνομαι και 2ον ξερω οτι στο τελος θα τον απομακρύνω επειδη ετσι κανω παντα.
τελος, μετα την καραντίνα, παλι απο το αγχος, εχω ξεχασει πως να συμπεριφέρομαι και καταλήγω να μην μιλαω καθολου ( κατι καλο γιατι προσεχω στα μαθηματα) ή να μετανιώνω οταν μιλαω α και τωρα που ειπα μετανιώνω, μετανιώνω για πολλα, οπως για το οταν τρωω, μολις φαω κατι περα απο το μεσημεριανό το μετανιώνω και λεω στον εαυτο μου ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΦΑΓΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΦΑΕΙ... αυτα ειχα να πω θα χαρω πολυ αν μπορέσετε να μου δώσετε εστω και μια απαντηση αν και μονο που τα ειπα ξελαφροσα
λοιπόν, το κυριο θεμα μου ειναι το άγχος, αγχώνομαι για τα παντα, πολλες φορες υπαρχει αγχος χωρις λογο και εμφανίζετε παντα εκει που δεν πρεπει, πχ στο σχολειο ή στι φροντιστήρια οταν ειναι να μιλήσω αγχώνομαι παρα πολυ, κυριως οταν κανουμε ξενη γλώσσα, σημερα με εβαλε να μεταφράσω και ενω τα ηξερα ολα άρχισα να τραβαω την μπλουζα μου και να κοπανιέμαι απο το αγχος και οχι μονο τα ειπα λαθος αλλα και τα σωστα που ελεγα τε ελεγα μεσα απο τα δοντια μου, απο την μια δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν οι αλλοι γιατι πραγματικα μες την ταξη ειμαστε μια παρεα αλλα δεν καταλαβαίνω αυτο το αγχος. επισης αυτο εχει αυξηθεί πολυ μετα την καραντίνα που ειχα συνηθίσει να μιλαω σε μια οθονη και να φανταστείτε και τοτε ειχα αγχος και οτι ελεγα δεν το ελεγα με Αυτοπεποίθηση επειδη φοβομουν οτι ειναι λαθος. ενα αλλο πραγμα που με αγχωνει ειναι η πολυ σκέψη, μολις σκέφτομαι κατι λιγο παραπανω βαζω τα κλαματα και δεν μπορω να το ελέγξω, πχ κατι που σκεφτομαι καθε μερα τον τελευταίο χρονο ειναι το προφισενσι που θα δώσω, ένιωθα έτοιμη αλλα με εχουν βομβαρδίσει με κακες σκέψεις οτι δεν θα τα καταφέρω και πραγματικα τωρα πια νιωθω οτι δεν θα περασω με την καμια και ενας λογο που πιστεύω οτι δεν θα περασω ειναι επειδή θα αγχωθώ και θα χασω τα λογια μου στα προφορικά και αυτο ειναι κατι που το παθενω καθε μερα. ενα αλλο θεμα που εχω μετα την καραντίνα ειναι οτι δεν θελω κανεναν διπλα μου μεσα μου βγαζω ενα μίσος για ανθρωπους που πριν λιγο καιρο λατρεβα να περναω χρονο ενω τωρα δεν θελω ουτε να με ακουμπανε, ακομα και αν τους αγκαλιάσω ή διξω ενδιαφέρον θα ειναι τελείως ψεύτικο γιατι μεσα μου νιωθω οτι αυτοι ειναι οι ψεύτικοι και καταλήγω τωρα που παω σχολειο το μονο ατομο που μαρεσει να περναω χρονο ειναι η αδερφη μου επίσης οταν με ρωτανε αμα εχω κατι με καποιον επειδή εχω μια κρύα σταση απέναντι του εγω νευριαζω και αρχιζω και λεω τι λες μωρε και τιποτα δεν εχω με κανεναν επισης σε αυτα τα ατομα εστιάζω στα κακα τους αλλα φυσικα και δεν τους λεω ποτε οτι κατι με ενοχλεί επειδη φοβαμαι μην Πληγώσω τον αλλον ( μαλλον επειδη ετσι νιωθω εγω οταν μου λενε οτι κανω λαθος αλλα ποτε δεν νευριαζω σε καποιον επειδη μου ειπε κατι απλα το κραταω και ενοχλούμαι) κατι τελευταίο πανω σε αυτο το θεμα ειναι οτι δεν μπορω να γνωριζω κοσμο επειδη 1ον. αγχώνομαι και 2ον ξερω οτι στο τελος θα τον απομακρύνω επειδη ετσι κανω παντα.
τελος, μετα την καραντίνα, παλι απο το αγχος, εχω ξεχασει πως να συμπεριφέρομαι και καταλήγω να μην μιλαω καθολου ( κατι καλο γιατι προσεχω στα μαθηματα) ή να μετανιώνω οταν μιλαω α και τωρα που ειπα μετανιώνω, μετανιώνω για πολλα, οπως για το οταν τρωω, μολις φαω κατι περα απο το μεσημεριανό το μετανιώνω και λεω στον εαυτο μου ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΦΑΓΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΦΑΕΙ... αυτα ειχα να πω θα χαρω πολυ αν μπορέσετε να μου δώσετε εστω και μια απαντηση αν και μονο που τα ειπα ξελαφροσα
- Σελίδα :
- 1
There are no replies made for this post yet.
